A co mi tam, też sypnę życzonkami!
To tak - dużo zdrówka, szczęścia, obfitego zajączka, smacznego jadła, mokrego Dyngusa... Standardowe życzenia, a co... No, ale zdobyłam się na coś oryginalniejszego, a mianowicie krótki wierszyk:

Jajka smacznego,
Dyngusa mokrego,
No i dnia tego - wszystkiego najlepszego!
Czego tu życzyć,
Dobrych ocen, słodyczy?
Cóż, nawet jeśli pragniecie, to wygodniej pryczy!
Krótki wierszyk ten być ma,
Bo jeszcze niezbyt ogarnięta moja głowa ta!
Więc... co jeszcze? Czego tu brakło?
Może, aby wam w święta żarełka nie brakło?
Tyle wystarczy, wszystko napisane,
A na koniec dodam, aby życie było bajką...
No, i niech Wam smakuje jutrzejsze jajko!
Moje, moje i tylko moje! Akysz!

Takie życzenia dla nieświadomych dwóch spraw:

Pierwsza sprawa: 27. kwietnia światowym dniem grafika! Złóżcie życzenia swoim grafikom (o ile ich macie, bądź takiego znacie)!

Druga sprawa:
Wczoraj (26.04) wybiło już 28 lat od kiedy czwarty reaktor w Elektrowni Czarnobylskiej wybuchł, a strefa 30 km od katastrofy, została zamknięta. Wysiedlono stamtąd około  350 000 ludzi. Zacznijmy jednak od początku historii tego miejsca, jak doszło do jednej z największych dotychczasowych katastrof jądrowych w dziejach ludzkości.

25 kwietnia 1986 roku, 4 reaktor miał zostać odłączony od sieci. Dzienna zmiana pracowników tego miejsca została uprzedzona o zaplanowanym doświadczeniu i zapoznała się z procedurami. Nad przebiegiem całej akcji i działaniem nowego systemu regulacji napięcia miła czuwać powołana grupa specjalistów, pod nadzorem 
Anatolija Diatłowa.
Wedle play, od rana moc reaktora była stopniowo obniżana aż do poziomu 50%. Wtedy jednak jedna z okolicznych elektrowni w nieoczekiwanym momencie przerwała produkcję energii, a dyspozytornia mocy w stolicy, aby zapobiec niedoborom elektryczności zażądała opóźnienia wyłączenia reaktora do wieczora, kompensując popołudniowy wzrost zapotrzebowania na elektryczność.
Później dopiero o godzinie 23:04 z dyspozytorni nadeszła zgoda na wyłączenie reaktora, opóźnienie to miało katastrofalne skutki. Dzienna zmiana, zaznajomiona z procedurami, dawno już zakończyła pracę, zmiana popołudniowa szykowała się do odejścia, a kontrolę miała przejąć zmiana nocna rozpoczynająca pracę dopiero o północy.
Wedle pierwotnego plany, eksperyment przeprowadzony miał być za dnia, a zadaniem nocnej zmiany miało być jedynie czuwanie nad systemem chłodzenia wyłączonego reaktora. Pracownicy rozpoczynający pracę o północy, nie byli przygotowani na napotkane warunki, a przekazane im procedury były pełne skreśleń i ręcznych poprawek. Dowódcą zmiany nocnej był  Aleksander Akimow, a operatorem odpowiedzialnym za obsługę reaktora – Leonid Toptunow, młody inżynier z niewielkim stażem pracy.
Na początku rozpoczęto redukcję mocy cieplnej reaktora z normalnej 3,2 GW do założonej 0,7-1,0 GW. Niestety niedoświadczony Leonid Toptunow, za bardzo zredukował tę moc która spadła do 10 MW.  W tej sytuacji doszło do nadmiernego wydzielania się ksenonu-135, który silnie pochłania neutrony. Jednakże, reaktor nie posiadał odpowiednich przyrządów kontrolnych, które pozwoliłyby to wykryć, a w przypadku zatrucia ksenonowego należy wyłączyć reaktor i poczekać około 24 h do ponownego uruchomienia.
Moc była na tyle mała, że przeprowadzenie eksperymentu nie było możliwe, a nieświadomi operatorzy, zatrucia ksenonowego sądzili, że spadek mocy spowodowany był usterką jednego z automatycznych regulatorów. Aby zwiększyć moc reaktora, zaczęli usuwać kolejne pręty kontrolne, aż do momentu gdy konieczne było wyłączenie automatycznych mechanizmów i ręczne przesunięcie prętów do pozycji znacznie przekraczającej przyjęte normy.
Reaktor powoli zwiększył moc do 200 MW, czyli trzykrotnie niżego poziomu niż wymagany był do eksperymentu. Zgodnie z planem, 26 kwietnia o godzinie 1:05 zwiększono obieg wody chłodzącej. Przepływ chłodziwa przekroczył górny limit o godzinie 1:16. Zwiększone chłodzenie obniżyło temperaturę rdzenia reaktora, a co za tym idzie – ilość pary wodnej. Woda w stanie ciekłym pochłania więcej neutronów niż para, w efekcie czego moc reaktora ponownie spadła. Zrekompensowano to jeszcze dalszym wysunięciem prętów kontrolnych.
W wyniku takiego działanie reaktor doprowadzony był do skrajnie niestabilnego stany oraz pozbawiony kontroli za pomocą służących do tego prętów. W wyniku tego system bezpieczeństwa powinien wygasić reaktor, jednak operatorzy zdecydowali się wyłączyć to zabezpieczenie.
I stało się, o godzinie 01:24, wzrost ciśnienia znajdującej się w reaktorze pary wodnej doprowadził do pierwszej eksplozji pary, która wysadziła ważącą 1200 ton osłonę biologiczną (antyradiacyjną) pokrywającą reaktor, a później kolejna, nieco większa eksplozja, która rozsadziła budynek czwartego reaktora.
W wyniku całego zajścia, życie straciło ok. 134 pracowników elektrowni jądrowej i członków ekip ratowniczych było narażonych na działanie bardzo wysokich dawek promieniowania jonizującego, po których rozwinęła się ostra choroba popromienna, a 28 z nich zmarło w wyniku napromieniowania, zaś dwie inne osoby od poparzeń.

Niektóre informacje zostały zaczerpnięte ze strony www.pl.wikipedia.org